Би тэр бүсгүйг багаас нь мэднэ. Сүүдэртэйгээ хөөцөлдөж гүйхэд нь өлмийд нь гишгэгдсэн цэцэг “дахиад гишгээч” гэх шиг навчаа дэвсч өгдөг байсан. Зуны халуу шатахад хэцэн дээр тохсон цэнхэр даавуун дундуур гүйхэд сэрүү татаж, намирсан даавуун дундаас гарч ирэхэд нүдийг нь сохлох шахам нар тусахад сүүдэр рүү харайн одож байсан. Түүний анхны хайр өөртэй нь насаар чацуу залуу. Залуугаа тэр үнсэхдээ нүдээ аниад хүзүүнээс нь зуурахад нь биеэр цахилгаан гүйх шиг болж, хамаг арьсаа хуулж хаямаар амь тэмцэлддэг байсан. Тэр бүсгүй уйлахдаа ямар үзэсгэлэнтэй гээч. Нүүрэн дээгүүр нь зам татуулах нулимс уруулан дээр нь хүрээд шингэн гялтганадаг. Нүднийх нь угаас ялгарах нулимс нүдийг нь бүрхэхэд би нүүрээ нүүрэнд нь наамаар байдаг. Эмэгтэй хүний дотор их юм бий.

Би түүний дуртай дуунд дурладаг. “Надад жигүүр хайрласан бурханд баярлалаа. Энэ далавчаа би хэнд ч өгөхгүй”. Дуугаа сонсохдоо эрхий, долоовор хуруугаа гаргаад бусад хуруугаа нугалан зангаад толгойгоо савладаг. Тэр бол илэрхийлэмж, би бол мэдрэмж.

Тэр найтаахад хамар, ам нь хавсралдаад, нүд зовхи нь атираатахад тэр амаа арчингаа өө бурхан минь гэж амьсгаа нь тасалдах зуур уулга алддаг. Бурхангүй үзэлтэй тэр ингэхдээ бурханаас амьсгал гуйж байгаа аятай эсрэг, тэсрэг. Тэр бүсгүй салхитайд их далийж явдаг юм. Далийж салхи сөрөөд үсний хуваалтаа салхины шугамтай тэнцүүлдэг. Тэр бүсгүй зураг авахуулахдаа ямар үзэсгэлэнтэй гээч. Хамаг оюун бодол нь над дээр төвлөрөөд, уруулаа бага зэрэг чангалаад, хөмсөгнийх нь цаанаас нар ургах мэт тогтоцтой нүд нь өөдөөс минь ширтэхэд дотор минь гал авалцаж, түймрийн утаа чих, хамраас савсдаг.

Тэр намайг одоо харж байна. Үсийг минь илбээч, хацран дээгүүр минь хуруугаа гулсуулаач. Толинд хартал би өөрөө байлаа.