“Эх хэлээрээ зөв ярьж, алдаа мадаггүй бичдэг хүн ховор болж” гэсэн шүүмжлэл сүүлийн үед газар авах болсон. Үнэхээр ч тийм тал ажиглагдаад байгаа юм. Гэхдээ үүнд чухам хэн буруутай юм бол гээд бодоод үзсэн чинь эзэн олддоггүй шүү. Ямар ч байсан яндашгүй их эрдэмтэй өвөг дээдэс маань буруугүй гэдэг нь хэнд ч ойлгомжтой. Харин    ирээдүй хойчийг сурган хүмүүжүүлэх үйлсэд хүчин зүтгэж буй өнөөгийн багш нар буруутай байж мэдэх     юм. “Багш нар л үр хүүхдийн минь боловсролоор наадаад байна” гэж эцэг, эхчүүд их уурладаг болсон шүү дээ. Гэтэл бас үгүй бололтой. Багш нар сурах бичигт юу гэж заасан байна, тэр дагуу л хичээл заадаг болохоос хүүхдүүдэд өөрсдийн дур зоргоор юу дуртайгаа заадаггүй гэж байна. Тэгэхээр багшид бус, номонд, түүнийг зохиогчид ямар нэг учир байж болох юм. Ингээд эх хэл, их өв соёлд маань харшилж буй буруутныг олохоор хэд хэдэн сурах бичиг сөхөж үзлээ. 

Номонд ч “но” байх нь байна аа. Гуравдугаар ангийн Монгол хэлний сурах бичиг гэж авах юм алга. Дүүрэн алдаа. Жишээ нь, интернэт гэдэг үгийг л гэхэд 2-3 янзаар бичсэн байх юм. Уур хүрээд зохиогчид руу нь захиа илгээх гэтэл гомдол санал илгээх зааврыг нь ойлгодоггүй шүү. “Энэхүү номын талаар санал хүсэлтээ … @yahoo.com хаягаар авна” гэжээ. Уг нь миний мэддэг Монгол хэлээр бол “Санал хүсэлтээ … хаягаар илгээнэ үү” гэж баймаар санагдаад байгаа юм. Сурах бичиг нь ийм эрэмдэг зэрэмдэг юм чинь сурагчид маань хазгай буруу ярьж, алдаатай бичихээс яах билээ. Гэхдээ хамгийн гол буруутан нь ном хийгээд номыг зохиогчид биш юм шиг санагдаад байх юм. Ийм сурах бичгийг хэвлэхийг БСШУЯ зөвшөөрсөн байна билээ. Тэгэхээр төр буруутай юм болов уу. Үгүй байх аа. Төрийн хийсэн бүхэн зөв байх ёстой. Ер нь хэл эвдэрсэнд хэн ч буруугүй. Цагийн шуурганд хэл өөрөө л хэлбэрээ өөрчилж байхгүй юу.     

Зохиочгийн эрх:
 "Улс төрийн тойм