Нийслэл хот маань ажилдаа яарсан олон, шөнөжин цуглуулсан хуванцараа
тостой шуудайндаа эв
хавгүйхэн чихэж үүрсэн "тэнэмэл"-үүд, микро автобусны кондукторын
дуугаар сэрсээр олон жилийг ардаа үдсэн байх юм. Энэ бүхэнтэй дасал
болсоор хэдэн хаврыг үдсэнээ ч санахгүй нь. Өнгөрсөн хугацаанд хүмүүсийн
маань л амьдрал ингэж доройтсон юм болов уу гэсэн бас үгүй бололтой.
Хот гэдэг өөрийн жамаар хөгжиж, амьдралын сайн мууг хослуулсаар оршдог
юм байна.

Уг нь манай Нийслэлийг дэлхий нийтэд залуу хот гэдэг. Улаанбаатарыг
залуусын хот ч гэж ярих нь бий. Энэ нь хун амын насжилтаар нь тодотгосон
хэрэг. Харин хотын өөрийнх нь насжилтыг дэлхийн хотуудтай харьцуулвал
бас л залууханд тооцогдоно. Гэвч Нийслэлийг "залуу" гээд тодотгочихоор
зүйл үнэндээ алга. Ёстой л өнөө ахмадуудын хэлдгээр "хүүхдээрээ
хөгширчихсөн" байх юм. Надтай бүгд санал нийлэх албагүй ч Нийслэлийн
иргэн миний нүдэнд яг л ийм харагддаг.
Үргэлжлэл