Америкийн Вермонт мужийн Питер Линдагийн ажлыг “чихэрлэг” мэргэжил гэж болно. Тэрээр мөхөөлдөсний амтлагч юм. Питерийн хөдөлмөрийн багаж хэрэгсэл нь металлын амт үлдээдэггүй алтан халбага дээр нь мөхөөлдөсний компанийн нэг сая доллараар даатгуулсан “алтан хэл” нь юм. Есөн мянган жорынхоо төлөө тэрээр халуун ногоотой хоол, сармис ирдэггүй. Хоолондоо өндөгний төрөл, улаан мах, бяслаг хэрэглэхгүй. Тэрээр тамхи архинаас зугтах ба үргэлж дулаан хувцасладаг. Хариад томуу нь бүх амтлагч нарын жинхэнэ дайсан нь. Харин үүнд ганц амтлагч захирагдахгүй бөгөөд тэр нь Японд хийгдсэн робот-амтлагч юм. Робот дарс амтлахаас гадна дарсны шил онгойлгохгүйгээр бүх чанарыг нь тодорхойлж чаддаг ажээ.
Ер бусын үзэгдэл
Тэд үг тус бүрийн “амтална”. Тэд гэдэг нь 20 мянган хүний нэг. Эрдэмтдийн тайлбарлаж чадахгүй байгаа сэтгэл зүйн онцлогтой хүмүүс. Синестезия (“synaisthesis” гэсэн грек үг нь нэгэн зэрэг олон мэдрэмж гэсэн утгатай) буюу өнгөт мэдрэмж нь үг, авиа, үнэр, амтны аль нэг өдөөгчөөс нь хэд хэдэн дүрийг зураглалыг бий болгодог. Х хромосомтой холбоотой, үе дамжин залгамжлагддаг гэж энэ тохиолдлыг эрдэмтэд таамагладаг. Синестезийн хамгийн их дэлгэрсэн хэлбэр нь сонсгол. Түүнийг заримдаа “өнгөт сонсгол” гэдэг. Цагаан толгойн үсэг бүр нь өнгөт дүрээр мэдрэмж гардаг аж. Нэмэлт мэдрэмжийн амт ба үнэрийн хэлбэр ховорхон үүсдэг гэнэ. Британийн ВВС энэ тухай ингэж бичсэн байна. “Жеймс Уоннертон төмсний нухаш ханхалсан байшинд амьдарна. Байр нь жимсэн бохины үнэрт хотод байдаг. Үел дүү нь цахилдаг цэцэг, эмээ нь өтгөрүүлсэн сүү. Хөрш нь мөсөн чихэр ба йогуртын хольц. Жеймс галзуу хүн биш. Харин тэрээр синестизигээр “өвчилсөн” нэгэн. Сонсон буюу уншсан үг бүрээ тэр өнгөт дүрээр ургуулан гаргадаг аж. Шорон гэсэн үг нь шувууны утсан махыг санагдуулна. Хүнтэй харьцахад хэцүү байдаг. Хэлсэн бүр нь л өнгөт дүрээр тархинд нь буудаг хэмээн Жеймс ярьж байна” гэжээ.
Байгалиас заяагдсан хувь тавилан хүнээр ихээхэн тоглоно. Зарим нь өнгөт дүрээр сэтгэж байхад нөгөө хэсэг нь амт гэх мэдрэмжгүй байдаг аж.
Сав савандаа
Өдөр тутам хооллохдоо бидний тогтмол хэрэглэдэг хоолны гурвал хэрэгслээс хамгийн залуу нь сэрээ. Чулуун хутга, шавар халбага чулуун зэвсгийн үеэс хэрэглэгдэж ирсэн бол хоолны сэрээний тухай XI зууны сүүлчээс Европт дурсагдаж эхэлжээ. Хоёр шүдтэй зааны ясан бариултай алтан сэрээний анхны эзэн нь Византийн гүнж Мария Иверская болсон гэж домогт өгүүлнэ. Үүнээс зуун жилийн дараа Ромын хамба ламтан сэрээтэй болсон гэнэ. Италиас эхлэн сэрээ Европын хаадын ордноор тархаж эхэлжээ. Английн I Эдуард хаан сэрээтэй болсон тухай 1297 онд бичсэн байсан бол 1379 онд Францын хаан V Карл хоёр ч мөнгөн сэрээтэй болжээ. Гэхдээ хаад ноёд дахиад л зуун жилдээ сэрээг гараараа орлуулж байсныг дурьдахад илүүдэхгүй. Харин Италид бол өөр. Тэр үед нийтийн хоолны газарт модон ба тугалган сэрээг гоймонгоо идэхэд өргөн ашиглаж байлаа. Орост сэрээ анх Алексей Михаилович хааны ордонд XVII зуунд “морилжээ”. I Петр хаан хичнээн хичээгээд ч сэрээг дэлгэрүүлж чадаагүй ба зөвхөн ХХ зууны эхээр л нийтийн хэрэглээ болсон байна. Үнэ, язгууртны гэгдэх нэр нь сэрээг тархахад их саад болж байлаа. Мөн шашин нь сэрээг чөтгөрийн бүтээл гэдэг байсан нь халбагыг ихээхэн алдартай болгосон юм. Халбага хэмжээ хэлбэрээ өөрчлан шөлнийх, цайных, сахрынх, сүмснийх гээд л дэлгэрч байлаа. Халбаганы ишэнд хооллох үеэрээ сахлаа хайчлах далагбар хавтанг ч нэмсэн байв. Одоо сахрын халбаганд цайг эргүүлэх хүчээр ажиллан хутгах сэнс хүртэл гарч ирсэн байна.