Хаанаас ч юм эгшиглэх аялгуу сонорт хүрэхэд хязгаар гэгч үгүйрэн
доройтож сэтгэл минь айдас түгшүүрээс, эргэлзээнээс бүрэн ангижирч
алдууран давхина. Энэ үест би юуг ч харахгүй атлаа нисэх мэт. Гайхалтай
мэдрэмж. Надаас өөр хэн ч ойлгож мэдрэхгүй. Аялгуун эгшиг сүлэлдэх
тоолонд тархины судас минь нарийсч, цус түүгээр багтаж ядан урсахыг би
мэдрэнэ. Энэ бол аз жаргал. Хүн сэтгэл хангалуун үхэхийн төлөө амьдардаг
гэдэг. Үүнээс илүүг би мэдэрч чадна гэж үү? Хорвоо гэдэг юутай өчүүхэн
бэ? Хүний мэдрэмж бүхнээс агуу юм. Ингээд л байгаад баймаар шуналыг
үгүйсгэх хүсэл надад алга.
Үргэлжлэл