Хэсэг хугацаа өнгөрлөө, хүүе миний танидаг хүн
байна гэсэн хаана байна гэхээр нь асуугдах гэж байгаа сурагч шиг гараа өргөсөөр
дэргэд нь очиж суулаа. Гар барих мөчид би дуугуй л сууж буй түүний өмнө зогсоол.
Хөөрхөн нөгөө хацар дээрх мэнгэ, шонтгор хамар, хонгороо гэж хүнтэй яридаг
хэвээрээ. Хүнтэй юм ярихаараа – өө чи гэж ирээл томордог атаман зан,
итгэмээргүй ч юм шиг, ингээд уулзана чинээ санаагүй. нөгөө үүрүүлж явсан
хүүтэйгээ гэр бүл болчихсон, үрийнхээ зургийг үзүүлээл. Яаж яваад тэрэнтэй нэг
ширээнд суух болсон. Нуль чернель болсон нүүр, голын эрэг дээрх тэнэгтлүүд.
Харин надыг тэгдэгий – чи тийм ч даруухан байгаагүй бас тийм ч эмэгтэйлэг
байгаагүй, охидын хөх дөнгөж ургаж байхад чинийх түрүүлж ургасан – чишш битий
ярь, хэхэ. –би сайндаа ч танай ангиас шилжээгүй тэр багш ч муудаа биш гээл.

Үргэлжлэл