Гангаа
эмнэлэгийн бачуухан өрөөнд амьсгаа давхцан, магадгүй эрлэгийн элч гэж
байдаг бол түүнийг нь хүлээн хэвтэхдээ ээжийгээ ямар их гомдоож зовоож
явснаа ойлгох шиг бол өөрийн эрхгүй нулимс дуслуулан байлаа. Өнгөрсөн
амьдралд тэр ямар их алдаж вэ. Буруу юм хийх бүрийд нь сануулж загнаж
зөвлөж бас аргадаж байсан ээжийнхээ үгэнд ер орж байгаагүйгээ санахаар
өөрөө өөртөө дургүй хүрч ингээд л үхчих юмсан гэсэн ёрын бодлоор
сэтгэлээ аргамжина.
Үргэлжлэл