Эрт
цагт нэгэн бяцхан хотын захад нэг заан оршдог байжээ. Заан өдөр бүр
голд очиж ус ууна. Тэр голын эрэг дээр бас нэгэн оготно амьдарч байжээ.
Заан ус ууж ханаад оготны нүхийг усаар шүршиж усанд автуулдаг байжээ.
Ингээд оготныг тэсэхийн аргагүй зовлон зүдгүүрт унагахаар нь оготно:
Миний өчүүхэн орон байрыг битгий сүйтгээч гэж олон удаа гуйжээ. Гэвч
заан оготны үгийг тоомсорлохгүй урьдын адил сүйтгэж хөнөөсөөр байжээ.
Үргэлжлэл