Яг юунаас эхэлсэн гэхээр ингэсийн. Найз маань  "нас барсан хүнд
зулын гэрэл асаахгүй бол нөгөө хүн нь төөрч мөөрөөд замаа олохгүй" яадаг
ч гэнүү баахан юм ярихаар нь "тийм хямдхан амьдрал байхаараа яадаг
байнаа. Нэг муу зулнаас болоод би бурхны оронд очихгүй юу тэ. Тэгснээс
бараг гэрлээ асаачихвал илүү тод юм биш үү" гэлээ. Дээрээс нь нэг л
эгдүү хүрээд "Чингэс хаанд зул асаасан гэж бодохгүй л байна шүү. Бурхан
багшид ч бас. Тэд нар одоо төөрчихсөн явж байгаа юм байна л даа. Төвд,
манайх 2 л бурхны оронд очдог, бусад нь бол…." гэсэн чинь найз маань
уурандаа "чамд зул асаахгүй, тэгэхээр чи төөрсөндөө болоод төрлөө
алдана. Хойд насандаа царцаа болох болтугай" гээд хундагатайгаа өргөчдөг
байнашд. Паах ёстой, уур хүрч уушиг савсайсан гэж бодож байна уу? Ёстой
үгүй. Харин царцаа болохоос айсандаа болоод нам жим болдог байнашд
гээлүү. Удалгүй жаал юм бодлоо. Тэгсэн…
Үргэлжлэл