Цаг хугацаа харавсан сум шиг өнгөрдөг гэдэг…. Тэр нэгэн зун аавын чин бие муу бнаа гэсээр ээжтэйгээ сувилалаас дуудагдан ирсэнээс хойш яг 4 жил 364 хоног өнгөрчихөж…. Ээж вагон дотор унтлагүй шөнөжингөө уйлж байсныг, харин би аавыгаа аль хэдийнээ энэ хорвоо дээр байхгуй болсоныг дөнгөж өглөө нь биднийг тоссон хүмүүсийн харцнаас мэдчихээд, бүх зүйлсд гомдолтой санагдаад уйлахдаа намайг тэврэх хүмүүсийг өөрөөсөө түлхэж байсныг бас гэрийн үүдэнд ирчихээд орцондоо орох үед нэг л айдас төрөөд хэдэн алхмаар ухарч байхад ээж намайг тайвшруулж байсныг яг л өчигдөр мэт тодхон санаж бн….. Харин энэ бүгдээс хойш 5дах жил нь маргааш. Яагаад ч юм болдог бол маргаашийг алгасмаар байна. Дахиж энэ мэдрэмжүүдийг мэдэрмээдгүй байна.
Үргэлжлэл