Чиний захьсан муудсан байж магадгүй шүү гээд миний багадаа цэцэрлэгт суудаг байсан сандалын тэмдэг лийр жимс хэдэн апелисинтай гаргаж ирлээ – тэр жимсийг хараад яагаад ч юм миний инээд хүрсэн. Тэр жимс ч бас түүхтэй байх юм. Бараг л бүгдээс асууж байж энэ жимсийг авчирсан юм байх. 700 км-н ая даах тал дээр.

Халуун халуун. Тэр мэдээж халууцсан. Бид ярих юмгүй усанд орохоор боллоо. Уг нь миний цаг биш л дээ.

Гэсэнч бид сугадалцан алхсаар халуун усны газарт хүрч ирлээ. Тэр үг дугарахын завдалгүй хувцсаа тайчин миний өмнө зогсоно. Би азтай хүн юмаа. Энэ бол аз. Азыг хүн зүгээр нэг нүдээ аниад гараа хазаад өнгрүүлдэггүй юм. Би хувцсаа тайлах гэж яарсангүй үүний оронд түүнд усны крантыг онгойлгоход нь тус болж саван шампуны гарагж өгөнгөө түүний нүцгэн биеийг дээрээс нь доош доороос нь дээш ширтэнэ. Тэр зогсолтгүй ярьсаар. Би цөөн боловч ойлгомжтой үгээр хариулж хувцсаа нимгэлж зогсоно. Энэ удаад надад түүний дэргэд нүцгэлэх сонирхол төрсөнгүй. Магадгүй би тэсэхгүй байж магад. Орой өөрөө л аргаа олье. Түүний нуруу ар биеийг нь угаангаа биеийг шугамын дагуу зөөлөн иллээ. Тэр чимээгүй хэсэг болов.

Үргэлжлэл