Yерхэе
гэж олон ч хөвгүүд гуйгаад нэгэнд нь ч зөвшөөрөлгүй, уучлалт гуйгаад л
бүгдээс нь холддог байлаа. Өөрийгөө хөөрхөн гэж боддоггүй ч муухай ч
гэж бас боддоггүй. Хичээл эхлэн хонх дугарлаа. Бүх хүүхдүүд ангидаа
орж, сургууль ч нам гүм боллоо. Заримынх нь найз охид хүртэл найз
бандиа надруу харц чулуудан байгаад хардан дэмий л надад уурлах нь
хэцүү. Бүр утасдан сүрдүүлэх нь ч олон. Ангийн төдийгүй сургуульдаа
нэртэй зартай гэгдэх Хаагий гэх нэгэн залуу намайг байнга өдөж
хоргооно. Найзууддаа:
– Намайг тоохгүй охин гэж байхгүй хэмээн сайрхан ярих нь олонтаа. Энэ
удаад тэр бас л миний хажууд намайг цочитол ирж суугаад:
– Сайн уу, хонгор минь? гэж ирээд надад наалдаад авлаа.
– Чи хэн болоод намайг хонгор болгож дуудаад байна аа? гэж ихээхэн
дургүйцэн хэлээд Хаагийг цааш нь түлхлээ. Хаагий ч бантсандаа босоод
явав. Надад сайн хандсан залуусыг Хаагий зодож нүдэх нь бүүр ч тамтай.
Нэг ёсондоо би одоо эхнэр нь юм шиг л дургүй хүргэнэ. Сургуулийн "том"
гар болох Хаагийгаас би ч айна. Хичээлийн багш орж ирсэнгүй 10 минут
боллоо. Эхний цаг урлаг судлал байлаа. Хүүхдүүд хоорондоо ярилцан,
охидууд нь банди нарын тухай элдэвийг ярилцан инээлдэн буланд
шивнэлдэнэ.
Үргэлжлэл